មនុស្សដែលអណ្ដែតឡើងខ្ពស់ ផុតពីសម្ពាធនៃកាលៈទេសៈជីវិត គឺពួកអ្នកដែលមិនព្រម អង្គុយនៅស្ងៀម ដកដង្ហើមធំ ហើយដេកបន់ អោយមានការផ្លាស់ប្ដូរ។ ពួកគេមិនរអ៊ូរទាំ នៅពេលដែលចំការរបស់ខ្លួន គ្មានដំណាំមួយគុម្ព ហើយរង់ចាំជំនួយមនុស្សធម៌ មកជួយប្រោសព្រំជីវិត, ហើយពួកគេ ក៏មិននាំគ្នាលក់ដី លក់ស្រែ យកលុយចាយអស់ រួចនាំប្រពន្ធកូន ដើរសុំទាននោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ គេនឹកគិតនៅក្នុងចិត្តរបស់គេថា គេមិនមែនជាអ្នកបោះបង់, ហើយគេមិនបណ្ដោយ អោយកាលៈទេសៈជីវិត ជាន់គេពន្លិចបាននោះឡើយ។
